تعريف و هدف:

مهندسی معماری یکی از زیر شاخه های معماری ایران است که پیشینه معماری ايران به حدود 1000 سال پيش از اسلام مي‌رسد و تاکنون شاهد بيش از 1400 سال معماري ايراني- اسلامي هستيم. گذشته معماري ايران داراي دو نظام کلي آموزش بوده است. يکي از اين دو، نظام آموزش سنتي معماري است، که ريشه در قرون و اعصار دارد و انتقال اطلاعات و مفاهيم در آن به‌صورت سينه به سينه انجام پذيرفته است و نظام دوم، با ظهور مدارس معماري در ايران و تحت عنوان نظام آموزشي آکادميک و کلاسيک بوجود آمده است. اهميت بازشناسي آموزش معماري در کشور نيز آنجا بيشتر جلوه مي‌نمايد، که غالباً در مقام مقايسه معماري و معماران معاصر با معماري و معلمان گذشته بر مي‌آييم. اين در حالي است که معمار معاصر را محصول آموزش دانشکده‌هاي معماري امروزي و معمار گذشته را حاصل آموزش سنتي معماري مي‌پنداريم.در اين گرايش دانشجويان کارشناسي که با مباني طراحي و درک فضا و نحوه‌ي تلفيق جنبه هنري طراحي پروژه‌هاي مختلف و با مسائل فني آشنا شده‌ و چند پروژه طراحي‌ کرده‌اند، حال در مقطع ارشد به صورت حرفه‌اي تر نحوه‌ي برخورد و کاربرد مباني نظري را در پروژه‌هاي مختلف، تجربه مي‌کنند.

نقش و توانايي :

فارغ‌التحصيلان اين دوره براساس توانايي‌هاي كسب شده در روند آموزش مي‌توانند در زمينه‌هاي زير ايفاي نقش كنند:
1- فعاليت به عنوان مهندس مشاور معماري در جهت طراحي بناها يا مجموعه‌ي زيستي كوچك
2- همكاري با گروه مهندسان مشاور معماري در جهت طراحي و توسعه‌ي طرح‌ها و تهيه نقشه‌هاي معماري
3- نظارت عمومي و عالي بر صحت انجام كار در عمليات اجرايي ساختماني.
4- مديريت و هماهنگي اجرايي پروژه‌هاي گسترده در زمينه گرايش تخصصي خود.
5- همكاري و هماهنگي با كليه متخصصيني كه كارشان با سازماندهي فضاي زيست مرتبط است مانند اكولوژيست‌ها، جغرافي دان‌ها، اقليم‌شناسان، برنامه‌ريزان اقتصادي و اجتماعي.

ضرورت و اهميت:

توجه به ابعاد كمي و هم كيفي نياز‌هاي رو به تزايد كشور در عرصه طراحي فضاي زيست توسعه و تعميق دانش و توان تخصصي معماران را ايجاب مي‌كند. دوره‌ي كارشناسي ارشد ناپيوسته‌ي مهندسي معماري با ايجاد زمينه‌ي مساعد براي رشد گرايش‌هاي تخصصي و در نتيجه بالا بردن بازدهي رشته، پاسخگوي ضرورت ياد شده است.